Zoeken in deze blog

maandag, april 11, 2016

zomaar een gedichtje



Zomaar een gedichtje? Nee, ik merk weer dat een gedicht nooit zomaar ontstaat. Vaak moet je er voor door donkere dagen heen. Ik heb vandaag weer eens een gedicht geplaatst op de Chr. Gedichtensite. http://www.gedichtensite.nl/   En ik laat het ook hier graag even achter. Wat een tegenstellingen kunnen er zijn in het leven. Vast herkenbaar. De lente is volop aan de gang. Nieuw leven overal. Genieten van al het lieve en leutige. En toch. Dan zou je wel eens even willen dat je... nou ja, lees maar.






o, als ik toch een hondje was,
dan zou ik met een vaart,
gaan rennen langs de waterkant,
en blaffen naar de golven,
loeien als de wolven,
en bijten in mijn staart.

en was ik dan weer uitgewaaid.
en was ik lekker thuis,
weer in mijn eigen huis,
dan zou ik pootjes geven.
en naderhand, dommelend in mijn mand,
nadromen van zoëven.

o, als ik toch een poesje was,
dan zou ik als het kon,
me wringen in smalle hoeken,
een lekker plekje zoeken.
een hele lange, lange dag,
wegdromen in de zon.

en als ik toch een panda was,
met dikke ruige wollen
dan zou ik als ik wilde,
onvoorstelbaar loom,
zoals alleen kan in een droom,
naar zachte plekjes rollen.

o als ik toch een paardje was,
dan wou ik vrij en blij,
met hele grote sprongen,
veel zuurstof in mijn longen,
weghuppelen in pas
naar helemaal… achterin de wei.

o, als ik toch een vogel was,
ik zou hoog vliegen en
dan zou ik in het topje,
van een heel hoge boom, mijn kopje,
minimaal een paar weken,
diep in mijn veertjes steken.

maar nee, ik ben geen pandabeer.
en ook geen luie poes.
en ook geen hondje,
en geen paard,
en ik heb niet ene veer.

dus moet ik stoppen met verlangen.
ik droog de tranen op mijn wangen.
de tijd heelt toch de wonden?
ik hoop dat ik in korte tijd,
mijn draai weer heb gevonden.

Natuurlijk weet ik dat het best een wat oppervlakkig rijmpje is. Want ontsnappen aan zorgen helpt natuurlijk niet. Je moet er dwars doorheen. En mijn kracht kan ik alleen halen daar waar de bron van Kracht ontspringt; bij mijn grote en almachtige God. Hij is er ook bij, dar weet en ervaar ik. En toch opeens zo'n 'escape-modus' verlangen. Ach nee, ook mij is niets menselijks vreemd.  

Nou vooruit, dan ook nog een ernstig gedicht. Met daarin de keerzijde. 

De wijnstok moet gesnoeid, wil hij meer vruchten dragen.
Maar o, het snoeien doet zo'n pijn; hoe lang duren de dagen.
De wijnstok weent en ik ween mee; waar onze tranen vlieten
mag ik toch deze ene grote zekerheid genieten:
De Landman weet, wat Hij moet doen, wanneer Hij knipt en snoeit
Het is niet Zijn bedoeling dat mijn rank wordt uitgeroeid.
Maar dat ik steeds meer vruchten draag; vruchten, tot Zijn ere.
Zo ben ik een gesnoeide rank in de handen van mijn Heere
Ik kijk omhoog en daar, waar onze tranen zich vermengen
mag ik mijn pijn en droefheid bij de Grote Landman brengen.



En ook daar een levend voorbeeld van in mijn tuintje. 


Als gesnoeide wijnstok, 
onder de gesnoeide wijnstok. 









Blogarchief