Het zijn de kleine dingen die het doen.

Al vanaf december vecht ik. Nee, niet in harnas of met wapens. Ik vecht tegen iets heel kleins, het zal wel een moeilijke naam hebben. Het is een bacterie die zich triomfantelijk in mijn holtes heeft genesteld en die daar zijn koninkrijk aan het uitbreiden is, ten koste van mijn gezondheid. Soms dacht ik: ok, het gaat weer. En dan opeens, weer keelpijn, weer hoofdpijn, weer koorstig... Halen en brengen dus. Nu heb ik vorige week een kuur gekregen. De koorts is weer weg, de hoofdpijn ook, ik heb alleen nog voor geen centimeter fut. En da past niet bij mij. Helemaal niet. Maar we hopen dat ook dat weer terug komt. Net ben ik even naar buiten geweest. Zomaar even wat spulletjes weggebracht in het dorp. Flesjes voor een mevrouw die vers vruchtensaus maakt en die verkoopt voor de kerk. Puddingvormen bij een mevrouw die daar kaarsen in giet. Lege potjes bij iemand die Zeeuwse babbelaars bakt. Een kaart gepost voor Anita Engelen, de illustratrice van mijn nieuwe boekje, dat dit najaar zal uitkomen, bij leven en welzijn. Het zijn maar onbeduidende dingen, maar toch voor degene die ze krijgt zijn ze min of meer waardevol. Wow, na een week alleen binnen geweest te zijn, heb ik de frisse wind diep ingeademd, het was lekker. Opeens komt er een klein meisje aanlopen. De blonde paardenstaart slingert heen en weer in de wind, ze draag t een zak, halfvol met knikkers. "Hoi", zegt ze. "Wil je een knikker? Even denk ik : Oeps, zie ik er zo zielig uit? Maar ik schiet in de lach. "Heb jij knikkers dan"? vraag ik. Ze knikt en laat vol trots de  zak zien. Ze frummelt het koordje los en showt de inhoud. "Prachtig!" zucht ik. "En mag ik er één van jou hebben?" Weer knikt ze en haar diep blauwe oogjes stralen. Voorzichtig steek ik mijn hand in de zak. Ik vis een simpel exemplaar op, met al heel veel rol- uren. 

 

Ik steek hem omhoog en draai hem om en om. "Prachtig!"zeg ik weer. "Ik ben er erg blij mee. Dankjewel." Weer knikt ze. "Doei!" roept ze en huppelt weg. De goede God zegene haar op haar levensweg.. Wat een lief klein gebaar was dit. En nee, de knikker was niet moeders mooiste, maar het lieve gebaar van het zomaar iets geven aan een onbekende was zo schitterend! En ik besef: Hoe bemoedigend: Ook al zijn de dingen, die we doen, dikwijls onvolkomen, en voelen we ons dikwijls in veel dingen te kort schieten, en kunnen we wel eens worstelen met al dat onvolkomene.... toch mogen ook die kleine, gebrekkig uitgevoerde dingen mee helpen om de wereld om ons heen een beetje aangenamer te maken. Het zijn tenslotte toch óók de kleine dingen, die het doen.  En die moeten we dus, vanwege ons gebrekkige, maar niet nalaten!