Zoeken in deze blog

maandag, december 15, 2014

Werk, zolang het dag is...



En toen was het jaar bijna voorbij. Ik kan het bijna niet geloven. Een heel jaar! Waar we elkaar fris en fruitig (..) veel heil en zegen toewensten op 1 januari, en we tegen elkaar hebben gezegd: wat er gebeuren gaat weten we niet, God weet het... délen we nu in die wetenschap, tenminste op twee weken na. 

En wat is er veel gebeurd. Niet alleen in onze kleine leventjes, maar ook in de wereld. Mooie dingen maar ook angstaanjagende. Dingen waarvan je jezelf afvraagt; waar moet het heen? Weten we het? Of raken we in paniek? Alles wat zich voltrekt, is ons aangekondigd in dat Boek, dat door sommigen schouderophalend of cynisch 'een boek' wordt genoemd. We weten waar het heen gaat. God, de Schepper en onderhouder, werkt aan op het einde. Op een nieuwe schepping. Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Wie bij de Bijbel leeft, zal zich dat bewust zijn.  Dat bewustzijn kan dubbele gevoelens teweeg brengen. Zijn we klaar voor Het Einde? En het Nieuwe Begin? De grote ontmoeting met onze Schepper/ Rechter? Elk mens, of hij er aan wil of niet,  zal de rechter moeten passeren... Hebben we Zijn aangeboden verzoening leren aanvaarden? Zo niet, dan zijn we er niet best aan toe. Moeten we niet verbaasd zijn als Hij ons dan echt wegzendt. Zoveel kansen gehad om Zijn troostrijk Woord van verzoening aan te nemen. Bij Zijn wederkomst  moet het in orde zijn. Dan is je laatste kans voorbij. Aangrijpende gedachte. 

Het kan ook zijn, dat je je realiseert dat je alles, wat je nu lief hebt, niet meer zo van belang zal zijn als het nu kan zijn. Wat kun je zielsveel houden van je kinderen man, de schepping, alles wat God je heeft geschonken..  Liefde kan zelfs zo diep gaan dat het bijna pijn doet. Maar, het zal alles in een heel andere orde komen staan. Dat kan een verwarrende gedachte zijn. Een soort heimwee vooraf.  En ons temeer wijzen op wat echt belangrijk is en wat de Eeuwigheid kan verduren: je relatie met God. Ook in je eigen gezin of familie zullen er mensen zijn, van wie je zielsveel houdt, maar die weigeren met God verzoend te worden. Een fatale keuze. Ook met deze grote en onuitsprekelijke nood gevlucht naar Hem.  Dus; bij alles gevoelens die in ons hart kunnen opwellen:  't Hoofd omhoog, het hart naar boven. Nee, ik ben geen dominee. Maar het is toch niet erg als de gedachten over deze dingen ook eens zwart op wit komen te staan. Intussen werken we, zolang het dag is. Met alle ups en downs, Met alle gebreken aan onze kant. Maar ook, met alle genade en goedheid van God.  Die ons ook oproept een licht te zijn in deze donkere wereld. Een weergave van Zijn Licht. Tot aan het laatste moment.  

Ik deel tenslotte een prachtig lied, dat ik  onlangs tegenkwam. Het is in het Engels gezongen, ik heb geprobeerd er een Nederlandse vertaling van te maken. Maar de originele tekst blijft toch het sterkst! En natuurlijk moest ik bij dit lied denken aan de vuurtoren op Urk. ;)

 Ik geef het graag mee, aan het einde van dit jaar.  Met de wens, iedereen aan de andere kant van de jaarwisseling weer in goede welstand te mogen ontmoeten.  



Brightly beams our Father’s mercy,
From His lighthouse evermore,
But to us He gives the keeping
Of the lights along the shore.

Refrain:
Let the lower lights be burning!
Send a gleam across the wave!
Some poor fainting, struggling seaman
You may rescue, you may save.

Dark the night of sin has settled,
Loud the angry billows roar;
Eager eyes are watching, longing,
For the lights along the shore.

Refrain: 
Let the lower lights be burning!
Send a gleam across the wave!
Some poor fainting, struggling seaman
You may rescue, you may save.

Trim your feeble lamp, my brother;
Some poor sailor, tempest-tossed,
Trying now to make the harbor,
In the darkness may be lost.

Heerlijk licht van puur genade
Deelt Gods vuurbaak aan ons mee                                                                              
Maar aan ons gaf Hij als missie:
Wees Mijn baken aan de zee

Refrein: 
Laat uw kleine lamp toch branden
Voor wie worstelt met de dood
Wie een straal zendt langs de golven
Kan zo helpen in de nood

‘t Oog dat staart in zondeduister
Ziet de golf, op dood belust
Zoekt zo gretig naar ‘t gefluister
Van de lichten langs de kust

Laat uw kleine lamp toch branden
Voor wie worstelt met de dood
Zend die straal toch langs de golven
Wees een helper in de nood

Hef je kleine lamp mijn broeder
Wees een gids voor hen op zee
Wie zo noodt: hier is de haven
Leidt hen naar de veilge ree

Laat uw kleine lamp toch branden
Voor wie worstelt met de dood
Wie een straal zendt langs de golven
Is een helper in de nood

vrijdag, september 26, 2014

Oefening baart kunst....



He hè, ik ben er. Ja echt, ik moest gewoon even zoeken hoe het ook alweer ging, een nieuw bericht schrijven. Wel tien keer geprobeerd, zoeken en zoeken naar mijn eigen Blog.... wat denk je: ik had gewoon met een verkeerd mailadres ingelogd..... Sjonge jonge, oefening baart kunst, zeggen ze wel eens... Des te meer een bewijs dat ik hier veel te weinig kom. Foei.

Na de 'haakperikelen' ( die overigens nog niet helemaal achter de rug zijn, ik maak momenteel nog wat onbenullige restjes op van Dorcas ... 


en haak ze op tot lieve babydekentjes.... 

  

... is hier weer van alles gepasseerd...



*De vakantie ligt achter ons, we hebben weer bijzonder genoten op Urk, en in de (wijde!)  omtrek daarvan. De prachtige luchten boven het IJsselmeer, Urk met zijn verleden en heden, de onstuimige maar openhartige bevolking, het ter kerk gaan, het zingen,  de uitnodiging 'Kom mar lekker om un bekkien oor' , de rust in 'de polder' (ja, nog rustiger dan de Zeeuwse polders)  de heerlijke uitvalsbasis naar zoveel andere plekjes in het Noorden van het land .. het was weer heerlijk! 




 Schitterende zonsondergangen, elke dag anders,



De altijd wisselende luchten,  het heerlijke uitzicht vanuit de woonkamer van ons vakantieverblijf, 



De pittoreske Historische Botterhaven



De krijsende meeuwen op het dak



en de verse visjes, die, gebakken en wel, aan de voordeur hangen als je thuiskomt,


En altijd wat te zien langs het water...






 

(trouwens; ook bij de mensen op dit onderste plaotjen zijn we uitgenodigd voor 'un bekkien' als we op een ander jaar weer op Urk hopen te zijn..)


* In de vakantie werden we bovendien verblijd door de geboorte van ons zevende kleinkind, een jongetje met de prachtige naam Ezra.









Natuurlijk reden we snel even op en neer van Urk en weer terug om dit nieuwe wondertje in de armen te sluiten. 15 Augustus keerden we dankbaar en uitgerust weer heelhuids huiswaarts. De taken roepen weer, het kan tenslotte niet altijd vakantie zijn. Al denk je wel eens; dat zo'n heerlijke vakantie best langer zou mogen duren....  

 Inmiddels is Ezra ook gedoopt, waarbij ik als blijde en trotse oma de dopeling de kerk mocht binnen dragen. Een mooi en kostbaar moment.

***

Na augustus kwam september, de maand waarin mijn nieuwste boekje zou gaan verschijnen.  Als auteur weet je dat al langer, je draagt het als een leuk geheimpje met je mee. En als je redacteur het je dan op de presentatiemiddag in handen geeft, dan kijk je er naar, en bent eigenlijk verbaasd dat dit (voor een klein  deel) jouw werk is.



Om het boekje wat meer bekendheid te geven moet je af en toe wat op de tam tam slaan. Dus in de regionale pers komt nu af en toe een berichtje voorbij, en; op initiatief van, en in samenwerking met een oud-dorpsgenoot uit onze eerste woonplaats, Erica, die een heel gezellige winkel/ theeschenkerij heeft met de toepasselijke naam De Snoeperij, zal op D.V. 1 oktober een heuse presentatie aan het Flakkeese publiek plaatsvinden, waarbij alle kindjes worden uitgenodigd een handtekening in hun nieuwe boekje te komen halen.



 Al met al, weer redenen te over om me te realiseren welk een gezegend mens ik eigenlijk ben.

Al weer bezig aan een volgend boekje? vragen mensen ( waaronder natuurlijk de uitgever) nu ook meteen .... 

Eh... ideetjes heb ik al weer, ik doe mijn best!

Graag tot een volgende keer.

maandag, april 28, 2014

Haakperikelen


Het gaat bijna een gewoonte worden om te zeggen dat ik schrik bij de ontdekking dat ik al zo lang geen Blogje heb getypt. Ik ga dat dus nu weer niet doen… Het komt echt niet, omdat hier niets is gebeurd, integendeel. Maar soms dénk ik gewoon helemaal niet aan mijn Blogger pagina. En gelukkig is niemand afhankelijk van mijn mededelingen, en dat is toch weer een heel relaxed idee. ;) Als ik even kijk wanneer de laatste post was, januari 13, 2014 ,besef ik weer eens hoe ontzettend snel de tijd gaat.
Na alle drukte rond de feestdagen en de jaarwisseling denk je, ieder jaar, weer in wat rustiger vaarwater te belanden. Op zich zou dat ook moet kunnen, zonder betaalde baan… En toch zijn de weken altijd zo voorbij.

Ik wil even wat delen over een van de activiteiten van de afgelopen tijd: Dekens haken.
Op Facebook zijn verschillende haak groepen actief. Op de ene stelt men leuke patroontjes beschikbaar, op een andere kun je  per week een nieuw rand aan je gehaakte deken toevoegen, weer een andere haakt granny’s voor b.v. erg zieke kinderen en/ of hun brusjes. ( broertjes en of zusjes)

Bij de laatste groep meldde ik mijn vroegere buurmesje aan. Ze had voor een tweede maal te kampen met een hersentumor. Ik had het hele idee al met haar moeder, mijn vroegere buufje,  gedeeld, en –begrijpelijkerwijs- in deze loodzware dagen fleurde zij van de gedachte gewoon wat op.  
Helaas bleek de leeftijd van mijn buurmeisje ( 23) niet binnen de kaders van deze groep te vallen. Nou, je kunt het wel raden, ik was behoorlijk teleurgesteld. Maar de regels van de groep respecterend, ben ik zelf op zoek gegaan naar vrijwillige haaksters, er meldde zich binnen de kortste keren een ruimschoots voldoende aantal aan, om mee te doen. Binnen drie weken had ik ruim voldoende granny ‘s  binnen in diverse roze-en wit- tinten. Vervolgens werd het puzzelen om de lapjes netjes verdeeld uit te leggen en de gehaakte lapjes aan elkaar te haken.


Samen met moeder en tante hebben we de deken bij de dappere dame bezorgd. Ze was reuze enthousiast en blij met de deken en we hopen dat dit gebaar ook een kleine positieve bijdrage mag leveren aan haar herstel.
 

 
 
Maar daar bleef het, wat het haken betreft,  niet bij. Het lijkt wel of het granny ’s haken overal spontaan acties ontketent. Zo deed een redactrice van onze krant  http://www.refdag.nl/    een oproep om granny ’s te haken en in te sturen voor het vervaardigen van lappendekens voor daklozen via de Stichting Ontmoeting.  http://www.ontmoeting.org/home

En daar werd nota bene een heuse 'haakdag' georganiseerd in het gebouw van de krant  in Apeldoorn. 61 Haaksters en 1 haker, hadden zich aangemeld, en het werd een waar festijn, die dag. De foto’s haalden de krant, en mocht iemand idee hebben hoeveel lapjes er op de redactie waren binnen gekomen; dan mocht dat vooraf gemeld worden, op de haakdag zou het definitieve aantal bekend gemaakt worden. Het aantal overtrof ieders verwachtingen; het waren er 8410!!!
Veel meer dus, dan het benodigde aantal voor 4 lappendekens voor Ontmoeting. De hele meute deelnemers werd ingedeeld in groepen van 8, en gezamenlijk werd en gehaakt dat de pluizen er af vlogen!  Veel foto’s werden gemaakt, Foto: Rd, Anton Dommerholt.    
       

 
 
 
 

 
 
Aan het einde werden en zelfs nog tassen met lapjes meegenomen naar huis, om daar verder te werken, en ja, je raadt het al; ook ik zocht een selectie uit in zachte  tinten, om thuis nog een deken te fabriceren. Inmiddels is hij klaar, op de rand na…
   (n.b. De actie is inmiddels afgerond.)
Voor nog meer foto's en een video, waarop ik zelf ook nog sta te kwekken, bijna een het eind, zie deze link:
 
 
 

 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
Als deze deken helemaal klaar is, ligt een volgend project te wachten, een deken voor onze oudste kleinzoon Rick, in stoere kleuren, passend bij de thema’s maritiem en postzak. Inmiddels ben ik al verder dan op deze foto, ik heb al vijf lange banen aan elkaar zitten en hij wordt echt leuk. 
 


Maar na al dat ingespannen haken merk ik wel dat ik even een klein beetje gas terug moet nemen, mijn schouders protesteren. Heb ik toch te ingespannen zitten werken... zou best kunnen…. Even pauze dus, en alle opgewaaide stof maar eens verwijderen in huis, dat is ook weer heel hard nodig!
Mocht iemand denken: o ja, granny’s… daar hadden we vroeger ook een sprei van, of dat heb ik ook nog geleerd, vroeger…. Hoe deed je dat ook alweer? Op You Tube staan tal van filmpjes met voorbeelden en handleidingen, ik zou zeggen kijk er eens naar en haal je hartje op aan het wegwerken van vele restjes garen, tot weer een nuttig product!

Veel haakgenoegen! 

maandag, januari 13, 2014

Het bewijs geleverd

Net was ik even buiten bezig. Lekker, een berg dood blad opgeruimd, het straatje aangeveegd. Heel veel nog-van-voor-de-herfst-troep weggedaan, zelfs een paar kapotte potjes en bakjes in de Kliko gedaan ( ja echt!) En opeens hoorde ik ze aankomen. Een langzaam aanzwellend gesnater vulde de lucht, een enorme formatie ganzen vloog over. Het ge-gak was spectaculair, de groep was ook heel groot. Altijd prachtig om te zien, en te horen hoe het geluid langzaam weer verdwijnt in de verte. Ik wilde verder gaan met mijn klusje. Maar; daar hoorde ik opeens nóg een gakkend geluidje. Heel zielig, het klonk bijna hulproepend. Eén gans was kennelijk achtergebleven, en vloog wat richtingloos boven mijn huis heen en weer… Gak, gak..  Zomaar in z’n uppie… Ach ’t is zonde, dacht ik…. die is de groep kwijt.  Ik moest meteen denken aan de p.p.s. die iemand me eens toestuurde, getiteld: ‘De les van de ganzen’. Wat was dat mooi. En wonderlijk, hoe schoon de Schepper in die dieren het instinct heeft ingeschapen om te doen wát ze doen, en hóe ze het doen.



De eenzame gans in het vizier houdend, bedacht ik hoe mooi het zou zijn als het klopte, wat in die p.p.s. stond….. en dat zou  overleven…

Opeens… hoorde ik twee ‘gakjes’. Wat schetst mijn verbazing… Vanuit de richting waarheen de groep was weggevlogen, kwam er eentje terug. Hij vloog op de eenzame gans af, cirkelde om hem heen, en samen gakkend vlogen ze verder, de groep achterna. Toen was het weer stil boven mijn huis.

 
Terwijl ik het typ, zit ik met kippenvel om mijn armen.  Wat was dat mooi. En wonderlijk, hoe schoon de Schepper in die dieren het instinct heeft ingeschapen om te doen wát ze doen, en hóe ze het doen.  Het bewijs dat de p.p.s. klopt, is geleverd. We kunnen er veel van leren. Wil je de les ook een zien, kijk dan op

Tot de volgende keer! :D
 

Blogarchief