Zoeken in deze blog

woensdag, november 21, 2012

Zonde om weg te gooien

Ja dat weten we inmiddels he, 'zonde om weg te gooien' is hier een gevleugeld gezegde. Maar ja, als iets kapot is, wat dan?

Toen de kinderen nog klein waren en we in een zwarte-sneeuw-periode elk dubbeltje moesten omkeren (Zo heeft alles in het leven toch weer zijn nut, nietwaar...) bedacht ik op zulke gaatjes een trucje; een applicatie. Ze waren er in de winkel ook wel, applicaties, maar die waren onbetaalbaar voor ons budget. Dus bedacht ik iets anders.
 
Een trucje dat ik vanmiddag ook weer heb toegepast op een paar kledingstukken.  Bij het sorteren van kleding die wordt ingeleverd bij Dorcas kom je ook wel eens kleding tegen die op zich nog goed is, maar ja... een gaatje middenop, dat kun je toch niet meegeven? 

Wat ik gefrutseld heb op die kleding voor Dorcas wil ik ook weer graag doorgeven aan mensen die heden ten dage ook moeten ( of willen) opletten...

Ooit kwam ik een aantal reepjes stof tegewn die over waren van een (oude) trouwjapon.  De reepjes stof bestonden uit allemaal bloemetjes, zeer geschikt om los te knippen. Ze dreigen in de vuilnisbak te belanden. Ik heb lekker in de luie stoel al de bloemetjes losgeknipt en in een zakje gedaan. voor.... je weet maar nooit... En nu kwamen ze van pas.
 
 
                                        
 
Volg de fotootjes maar die zeggen genoeg.
 
Lief babyjurkje, maar er zit een gaatje in...



                                    

                                         
 
      
 

 
      

 

       
 

          
 
hetzelfde met een rokje
 
Kijk, die kunnen weer mee op transport, voor de allerarmsten in de wereld.
 
 
 


                                         


dinsdag, november 13, 2012

Voederhart en XL boterhamzakjes krans

Naar aanleiding van het vorige blog  een paar knutseld die eigenlijk een vervolg zijn op het zakjeshart. Een Voederhart en XL boterhamzakjes krans. Welke zal ik eerst doen?

Eerst de Krans maar, daar staat de beschrijving tenslotte al van in het vorige stuk. Als basis heb ik een metalen ring van een afgedankte lampenkap (ooit bewaard voor - je weet wel- daar doe ik ooit nog wel eens iets mee...)

Deze ring omgeknoopt met 200 opengeknipte boterhamzakjes. Lekker los openfrommelen, lint eraan en klaar. Hij oogt wel fraai he... Ook deze krans kun je nog versieren met bv van die piepkleine lichtjes van de Action,dan is het helemaal af! Of veertjes, pareltjes, noem maar op, ga maar weer lekker fantaseren!




Dan het voederhart: hiervoor opnieuw een stomerijkledinghager omgebogen tot hartvorm;



Het hart een de bovenzijde in de 'kneep'openknippen met een tang, of gewoon net zo lang om en om buigen tot hij het begeeft.

 
Als beide zijden vol zijn, de uiteinden met een tangetje ombuigen tot bijna gesloten rondjes, die je in elkaar kun haken om het hart te sluiten.
 
 
Alvorens het hart definitief te sluiten ( rondjes dichtknipen) een pindazakje of vetbolletje aanrijgen.
 
 
 
Als alles is aangeregen kun je het hart evt. nog versieren met wat je voorhanden hebt. 
 
 
  
 
veel plezier!!!
 
 
 
 


maandag, oktober 29, 2012

Bo-ter-ham-zak-jes-hart...



Wat heb ik nou gemaakt, iets wat ik zelf denk ik zomaar niet zou ophangen...
Maar als je je inbeeldt dat het organza is.... lijkt het toch wel leuk.
Iemand vroeg of ik het zag zitten om iets met boterhamzakjes te maken. Vooruit dan.
 
Een oude kledinghanger van de stomerij tot hartvorm gebogen,
 
 
 
 
 
 
heeeeeeeel veel boterhamzakjes; het dichte randje van onderen eraf knippen, vervolgens de zakjes een voor een om de hartvorm knopen
 
 
 
en de boven-en onderkanten open frommelen. Net zo lang tot het hele hart gevuld is.
 
 
 
Koord eraan om het op te hangen of leg het gewoon plat op tafel met een leuk windlicht er in. Klaar.
 
 
P.S. Een krans kan natuurlijk ook ;-)
 

dinsdag, oktober 09, 2012

lange avonden, wildbreien en sfeerlichtjes

 

De tijd van langer wordende avonden en sfeerlichtjes is aangebroken. Nu kun je natuurlijk naar de action rennen om iets gezelligs in huis te halen wat die sfeerverlichting betreft, maar waarom niet zelf aan de slag met iets wat je nog hebt liggen in je doos ( of dozen.. hihi..) met spulletjes waar je ooit nog wel eens wat mee ging doen? Heb je ook meteen weer iets unieks in huis. Want wat je zelf maakt, tja, daar is er nu eenmaal maar 1 van op de hele wereld.

Ik had een paar cylindervormige, glazen vazen. Zonde om weg te doen maar in de brede zit een barstje en de ander is voor mijn interieur eigenlijk te 'strak'.

Iemand had een aantal klossen breimachinegaren en lockmachinedraad, waar ze eigenlijk niets mee deed. Lieve kleurtjes, op zich, dat wel, roze, lila, groen, roomwit..  en ik heb ze aangepakt onder het motto Daar doe ik nog wel es wat mee en ze zo op het nippertje gered van de afvalbak. Wel nu, lockgaren is zo dun dat je er weinig mee kan doen, dan alleen locken, maar ik heb van de vijf klossen alle draden bij elkaar genomen en op een aantal bollen gewonden. Mooi klusje tijdens het oppassen op mijn kleinzoon, twee morgens per week. Zodoende was ik opeens de trotse bezitter van vijf bollen zacht gekleurd brei-of haakgaren.

Ik ben gaan breien, zomaar twee recht twee averecht en had op een gegeven moment een lapje, waarvan ik dacht tja, wat doe ik er nu mee? Van die ene lap heb ik een kruikenzak genaaid, die is naar Dorcas gegaan. Verder heb ik er een sjaaltje en mutsje van gemaakt dat was warempel nog lekker warm ook...
   
Toen zag ik die vaas staan en dacht: Kom, we gaan lekker wildbreien, zo noemen ze dat geloof ik, tegenwoordig, en dan is het opeens weer heel hip, een hoesje voor om die vaas, en die kan ook weer op tafel, met een mooi boeket in zachte kleurtjes, dan kan het weer wel... 



 
 
 
  
Meteen kwam ik die brede tegen met dat barstje erin, en ik ha van een gehaakt kleedje de gerafelde randena fgeknipt, en dat mocht gaan denen als omhulsel voor de berede glazen pot. De zijkanten als een soort corsetje bijeengeregen met een stukje koord en ze kunnen het heel goed samen vinden..
En zo kun je glazen potjes etc weer nieuw leven inblazen.

Kijk, nu hoef je mijn resultaat echt niet mooi te vinden, maar het is weer ter inspiratie, overigens ook als variatie op het ooit gepubliceerde sfeerlichtje met berkenschors zijn dit even twee grote broers/ zussen.. Veel recycleplezier weer, en ik ben erg benieuwd naar jullie hergebruik resultaten! Laat eens wat zien!








 
P.s. Wat dacht je van kleine potjes met een oude Franse krant of een oud Engels boek? Dit fotootje is overigens niet van mij  maar heb ik even van internet gehaald; de mijne heb ik nog niet op foto's staan. Eerlijk is eerlijk!

Doeidoei!
  

woensdag, september 05, 2012

He- heeeeeeeeeee .... Nazomer


Hèhè…. Het is weer september; we zijn er. Raar hè, zo’n gevoel heb ik altijd als de meteorologische herfst aanbreekt. Niet dat het dit jaar veel verschil maakt wat de weersomstandigheden betreft, het is even lekker als die mooie weken die augustus ons gaf. Maar toch… als de nazomer aanbreekt daalt er toch een soort rust in me. Alsof je een lange autorit hebt moeten maken met een knipperend olie peil- lampje of zo. Dan kom je thuis en dan zeg je : Poeh… we zijn er..  gelukkig.
Zinderende zomerhitte is niet zo mijn ding. Mijn moeder kon vroeger uren in de hete zon zitten, terwijl ik het liefst de schaduw opzocht.. Ik ben echt nergens, hoor, als het heet is. Binnenshuis kan ik dan best nog wel wat werk verzetten, maar echt midden in de zon, dan schiet mijn werkvermogen op slot. Het gaat gewoon niet meer. Ik val dan stil. Prprprprpr-pr-pr-plof. Uit.  Zeg maar. Maar nu het september is, vindt in mij een omwenteling plaats. Niet, dat ik dan opeens wel in de zon ga staan prutsen, maar kijk… de periode van gas terug is dan aangebroken. De kakelbonte vertoning die de zomer vaak is, het ‘moeten’ genieten van DE ZOMER, het lawaaierige toeristengedoe..   in september mag alles tot rust keren. Alles MOET niet meer; alles mag, zo voelt dat.

Tegelijkertijd komt er een begin van die rare melancholiek opzetten, die aan de verkleurende bomen, de prachtige bessen, de kruidige geuren, de ochtendnevels en de mossige geur van vochtige omgeploegde aarde gepaard gaat. De linden kleuren hier al voorzichtig geel, de populieren worden dunner van blad, het pittig ruikende blad ligt al onder aan de dijken, en ik had weer voor het eerst  kippenvel toen ik bij kaarslicht buiten zat.
 
De volkstuintjes hebben hun rijke oogst weer geleverd, evenals de akkers, waar grote of minder grote landbouwmachines hun krachtig werk weer hebben verricht. Met karrenvrachten vol is de opbrengst naar de opslagplaatsen gereden. Geweldig gezicht,die oogstijd... 
 
                                      
                                      
Ook de ganzen beginnen op te breken, ze komen in prachtige grote V-formaties over het dorp vliegen, ooit las ik een heel leerzaam verhaal over die ganzen,  ik zou hem nog eens moeten nalezen; die p.p.s. met De Les Van De Ganzen.... Ik zag ook zwermen kieviten door de lucht gaan, in  stijgende en dalende vliegbewegingen. En… de spreeuwen, onzichtbaar  weggedoken in de donkerrode Japanse Kers, kwetteren er lustig op los. Ik vraag me af wat ze elkaar vertellen. Bespreken ze de route die er aan zit te komen, naar heinde en/of verre?                                                                                                                                                                   

                                                                            




De nazomer. Heerlijk, maar ook een beetje treurig, ik besef dat niet iedereen dit zo ervaart, maar ik weet ook zeer zeker dat menigeen zich in dit gevoel herkent. Wat doe jij tegen die rare melancholiek, of laat je het maar gewoon over je heen komen?  
 

 

Binnenkort hoop ik weer een simpel restmaterialen-klusje te plaatsen, me al lang diep schuldig voelend dat ik zo lang weer niet had geschreven… Ik bloos. Oké?

Ps. De hommeltjes zijn allemaal uitgevlogen, toen ik het nestkastje openmaakte om te zien hoe het er nu uitzag, zo'n hommel woning, vond ik niet meer dan een komvormig zacht bodempje, zo'n soort knikkerputje maar dan van haartjes en weet ik veel allemaal gemaakt. Heel kunstig! Maar wel heel leeg.  

dinsdag, mei 29, 2012

Hartjes en Hommelstein


Hartjes en Hommelstein

Als ik kijk hoe lang het was geleden dat ik iets had geschreven schrik ik altijd weer. Veel te lang dus. Ook nu weer. Maar ja, we hebben het allemaal druk met noodzakelijke of soms ook wel minder noodzakelijke dingen en voor je er erg in hebt is er weer een week, (lees: maand) voorbij. Veel nieuw dingen heb ik niet ontdekt om te maken, of het moet zijn dat ik met de stoffen hartjes uit een vorig blogje iets heb gemaakt, om aan te geven dat mijn gepruts slechts aanzetjes zijn om je verder lekker helemaal de ruimte te laten wat je er wel of niet mee doet.  Om ook te laten zien dat je je door een foto hier niet moet laten misleiden, en zeker niet down te laten maken, heb ik de deprimerende hartjes ;-)  verwerkt in een vrolijke setting.

Ik heb het fotootje gemaakt met gevaar voor eigen leven, want in het nestkastje, dat naast de rozenboog hangt, en dat eigenlijk voor vogeltjes is bedoeld, huist momenteel een hommelfamilie. Het vlijtig af en aanvliegen is een prachtig gezicht, om over het geluid maar niet te spreken. Maar goed, ze verdedigen hun territorium, en toen ik gistermiddag bezig was een paar nieuwe dingen te planten, zwermden ze min of meer in paniek om me heen. Gelukkig ben ik niet bang van insecten -als je kalm blijft gaan ze doorgaans vanzelf weer weg- dus ik zeg: ja rustig maar, IK WOON HIER en jullie logeren hier maar; niet zoveel babbels dus… en bovendien: ik kom in vrede. Goed; op een gegeven ogenblik dropen ze af. Maar toen ik vanmorgen de foto ging maken kwamen ze weer controleren of ik vriend of vijand was. … ze hadden mijn geurtje kennelijk niet onthouden.. Nou ja… het is weer goed afgelopen. Al met al: het is een bedrijvige boel in Hommelstein. Je ziet de hommeltjes met de week groter worden. Tot ze allemaal zijn uitgevlogen en hun eigen gezin gaan stichten. Dan is het opeens oorverdovend stil in de tuin rond het kastje. Nog iets bijzonders: het kastje hangt middags in het volle zonlicht en dan gebeurt er iets prachtigs: De hommeltjes gaan in een kringetje op de rand van de vliegopening zitten en beginnen met hun vleugeltjes te trillen om zo hun hokje te ventileren. Wat zit de natuur toch prachtig in elkaar!




Maar; om op de hartjes terug te komen: Je hoeft echt geen berg geld neer te tellen, om zo’n leuke eigentijdse decoratieve tak te verkrijgen. Als je, net als ik, een jutter bent, heb je misschien wel ergens zo’n mooie dooie tak liggen, die je ooit ergens  vond. Ik heb een paar van zulke takken grijs gemaakt met een restje latex en ben aan het versieren gegaan. En kijk… dan zien de sullige hartjes er opeens heel vrolijk uit.  


dinsdag, maart 20, 2012

EEN BEESTENBENDE
Ja, ja, dan vragen ze wel eens hoe je aan inspiratie voor kinderboekjes komt... Nou heel gewoon het komt hier gewoon aanvliegen! Wat een beestenbende.... Ja echt, wij beleven zo vaak een dierenavontuur. Geen wonder dat mijn laatste boekje veelal over dierenbelevenissen gaan. En als ik me niet vergis zal een volgende, als het er weer komt, weer wel met dieren te maken hebben. Want wij HEBBEN gewoon iets met dieren, En het is net, of dieren dat weten. De avonturen lopen ons zomaar in de handen. Nou ja, kleine avonturen dan. Avontuurtjes. Als je ze zo wil noemen. En ik wil dat. Dus ja... Wie onze dierenavonturen wil lezen moet zeker mijn boekje Jip kopen, daar lees je er al een boel. En het dagelijks leven biedt ons steeds weer nieuwe dingen aan; dus ik zeg: wordt vervolgd. Neem nou een paar weken geleden: We zitten aan de warme prak, opeens Pof: Een klap tegen de keukendeur ruit, en ja hoor, daar zit een totaal versuft vogeltje op de buiten mat. "Ja jongen, da 's gebeurd", mineurt mijn man meteen. Maar ik ben zijn immer onstuitbaar positieve tegenpool en zeg: nee hoor, hij leeft nog . Stap naar buiten, benader het gevederde slachtoffertje voorzichtig, niet omdat ik bang ben, maar om hem niet te laten schrikken- zo hij dat al kan in deze omstandigheden- en strek mijn hand uit. Ik kan hem zo pakken. Een klein, hijgend, suffig bolletje veren met twee toegeknepen oogjes en een half open snaveltje. Ik til hem op en neem hem mee naar binnen. Vraag wat er is gebeurd, verwacht natuurlijk geen antwoord, ik heb zelf gezien wat er gebeurd is. Sjonge, wat klein en kwetsbaar is zo n vogeltje. Ik sta stilletjes te wachten wat er gebeurt met het hummel in mijn hand; zullen de oogjes sluiten en het kopje scheef zakken ten teken van het einde... of kan ik nog iets voor hem doen? Ik ga voorzichtig zitten. Praat zachtjes tegen hem. "Je eten wordt koud", laat mijn man weten. Ik vind het prima. Wat is er nou belangrijker, mijn prak of dit kleine pluizenbolletje? Hij blijft stilletjes in mijn handpalm zitten, houdt zijn oogjes op een kiertje en zijn hoofdje rechtop. Tja, daar zit je dan. En wat nu? Proberen een beetje water te geven? Ik pak een schaaltje water en een theelepeltje en probeer klein drupjes water in zijn snaveltje te rijgen. Af en toe reageert hij op het koude water, schudt een beetje met het kopje. Hij lijkt helderder te worden. "Die gaat het redden", zeg ik optimistisch tegen mijn man, die zijn prak inmiddels op heeft. "Blijf je nu tot morgenochtend zo zitten?" klinkt het vanaf de andere kant van de tafel. "Nee, stil maar, ik pak wel iets", zeg ik... en snor een oud vogelkooitje op, dat al jarenlang zomaar voor de sier ergens aan een haak hangt te bengelen. "Kijk es vriend hier heb ik een mooi huisje voor jou", keutel ik tegen het vogeltje. Maar eerst maak ik een paar mooie foto's van het beestje, dat zich zonder tegensputteren eerst bovenop, en daarna in het kooitje laat zetten. Ik besluit het kooitje te vullen met was mos en hooi en hang het daarna in een schemerige ruimte. Vanwege het bioritme, weet je wel... Controleer af en toe of hij nog leeft en warempel, hij doet het nog, elke keer als ik bij hem kom kijken. Om half elf zeg ik hem welterusten, schuif het waterbakje dichterbij in de hoop dat hij nog wat zal drinken en duim op de goede afloop. De volgendemorgen als ik bij hem kom.... zit hij keurig recht op z'n pootjes. Als mijn hand bij de kooi komt schrikt hij en probeert weg te fladderen. Kijk zo hoort een vogel te reageren. Toch? Ik neem het kootje naar buiten, zet het deurtje open, en ja hoor, hij neemt de vrije vlucht. Heerlijk! Dag vogeltje! Was wat het fijn om een stukje zorg aan dit medeschepseltje te leveren. Als ik naar binnen loop ben ik diep ontroerd. Zegt God in Zijn Woord niet tot ons: Vreest dan niet, gij gaat vele musjes te boven? Als je dat even mag beleven, liggen niet alleen de inspiratie voor kinderverhaaltjes maar ook de geestelijke lessen voor het oprapen. Ik zou nog verder kunnen gaan over het schaap dat we zaterdag hebben bevrijd uit de braamtakken, of de spreeuw die in de kerk vloog en die ik heb gevangen en vrijgelaten, maar ik laat het even hierbij. Mocht je denken: wat een fantast is die Heleen: Hierbij dan nog even een paar fotootjes. Als bewijs. :-) 


dinsdag, februari 07, 2012

ssst...... een kleinzoon erbij

Sssst. Stil, ik fluister snel even een berichtje. Ik mag niet zo 'opscheppen' van m'n jongste dochter, met allemaal fotootjes erbij enzo, op Hyves en Facebook, maar over mijn Blogger pagina heeft ze niets gezegd. Dusss ssst...  zet ik heel snel even een fotootje van ons nieuwe kleine wondertje voor jullie allemaal: Marcus Maassen is de eersteling van onze jongste dochter, hij is na een gezegende zwangerschap en een voorspoedige geboorte ter wereld gekommen. Daar zijn we erg dankbaar en verwonderd over, temeer daar de jonge moeder ME heeft en we ons dus best wel eens zorgen maakten over hoe het allemaal moest gaan... Niet echt gek toch he, dat je daar je hoofdbrekens wel eens over hebt... Maar... voordat we het wisten was hij er; in vier en een half uur tijd....

 Nou nu weten julie het, een fotootje dan? Niks zeggen hoor tegen Esther.... ;-)
      
       
   

maandag, februari 06, 2012

spaghetti pot


Spagghetti breien van een shirt; Dit maal weer een leutig hergebruik Blogje.

Nodig:

wit ( of andere kleur naar keuze) T-shirt zonder zijnaden.

2 lekker dikke breinaalden, b.v. nr 8.

grove haaknaald

lege glazen pot

waxine lichtje

Neem de onderkant van het shirt en knip de zoom er af. Geef dan een knipje in de stof, en trek aan het lipje, zodat er een reep van plm. een halve centimeter ontstaat. Trekken - trekken - trekken, net zolang tot  je van het hele shirt een dikke draad hebt getrokken. Rol hem op een bolletje en je kunt gaan breien. Zet, al naar gelang de maat van de pot die je gaat gebruiken, steken op de breinaald. 10-12-15 dat moet je even uitproberen...

Brei zover je nodig hebt om je potje te bekleden. Of tot je nog genoeg draad over hebt om af te kanten. Na afkanten van je breiwerk haak je met de aanhangende draad de korte kanten aan elkaar. Schuif het nu ontstane kokertje om je glazen pot; waxinelichtje erin en klaar ben je weer. Je kan het breiseltje ook nog versieren met lintjes, roosjes, schelpjes, of wat je dan ook maar hebt en leuk vindt.   

Je kan natuurlijk ook een leuk rood of roze shirt nemen; fantaseer er lekker op los!   

dinsdag, januari 24, 2012

Maatschappelijke Verantwoording en Hergebruik... giechel-giechel.

Eerst weer eens gaan zitten voor iets leuks. Ja echt; ik heb iets heel leuks gedaan. Je zal zeggen jij doet altijd alleen maar leukigheid, nou een heel eind klopt dat wel, maar dit was echt iets nieuws, en dus... Luuster! Ik kreeg een meisje aan mijn beeldscherm die vroeg of ze in De Warme Stal kon stage lopen t.b.v. haar Maatschappelijke Stage op het voortgezet onderwijs. Even was ik stil. Stage? Bij mij?? 'Ja in uw winkeltje of zo...',  hielp ze me op weg. Ik nodigde haar uit voor een gesprekje face to face  - dat praat wat lekkerder. Met een groot glas sinas en een koekje kletsten we verder. Stage. In mijn winkeltje. Juist. Even voor alle duidelijkheid: Ik woon in een dorpje met nog geen 1700 inwoners, in een achterafstraatje en heb een klein snuffelwinkeltje van een aantal vierkante meters aan huis, waar zo heel - heel af en toe iemand komt aanbellen... Ik zag dus nog niet meteen hoe we dat zouden moeten invullen, zodanig dat ze er ook echt iets aan zou hebben wat praktijkervaring betreft. Want van zitten wachten op mensen die niet komen word je ook niet veel wijzer. Enneh.... moest je geen erkend leerbedrijf moet zijn voor zoiets, en .. nou ja,  we praatten gewoon even door over het hoe en wat.  Zij hielp mij aan het inzicht dat de stage bedoeld was om een klein beetje ervaring op te doen met mensen in de maatschappij, maar dan anders dan in je gewone doen. Misschien konden we ook wat creatiefs doen of zo... Ik knikte. Wilde haar natuurlijk helpen, alleen wist ik zo snel niet hoé. We spraken af dat ze eerst aan haar lerares ging vragen of dat leerbedrijf gedoe nodig was en als het o.k. was zou ze het laten weten. Het antwoord kwam als heel snel via Hyves; het was helemaal o.k.  Het maakte niet uit wat ze ging doen als ze maar een uurtje of tien met mij kon bezig zijn. Misschien (bloosje bloosje..) had ik nog wel andere karweitjes voor haar; ik beheer toch ook het verenigingsgebouw bij de kerk, en ze had gelezen dat ik ook nog wel es iets deed voor Dorcas of zo? Toen gebeurde het. Mijn brein schoot in de vijfde versnelling en de ideetjes dwarrelden opeens voor mijn ogen.  Want inderdaad; ik kon heel veel voor haar doen. Bij een tweede afspraak kwam het thema van haar stage in De Warme Stal, heel  schitterend en welluidend op tafel: Maatschappelijke Verantwoordelijkheid en Hergebruik  
Haha, ja hoor, we zagen het opeens allebei zitten!!


We maakten snel een afspraak voor het eerste karweitje: het klaarzetten van de vergaderzaal, met koffie en alles erop en er aan voor een vergadering. Al doende bespraken we wat er bij het beheren van zo'n verenigingsgebouwtje komt kijken.  't Was gezellig, en ze snapte het ook helemaal; je bent gastvrouw en maakt het zo comfortabel mogelijk voor de gebruikers. Drie kwartier stage. Het tweede klusje was: Mee naar de kleding inzameling van Dorcas.  Na zelf een afspraak te hebben gemaakt met de coördinator van de kledinginzameling, ging ze met mee. Op tijd opstaan in je vakantie... jaja... en een ochtendje kleding sorteren en vouwen in een nauwelijks verwamde ruimte van een landbouwloods.

 

Wat een ervaring. Koude handen, en verbaasd over de vele kleding die mensen weg doen, (oh... zo goed nog..) en ook over de vele vlekken die er toch vaak nog opzitten en die we gewoontegetrouw thuis nog proberen te verwijderen, was ze drie uurtjes verder. Bijna vier uren stage al. De derde klus: Mee naar een van mijn vaste bezoekadresjes; op ouderenbezoek. Leuk! Jong (14) en oud (86) bij elkaar aan tafel en oog en oor hebben voor elkaar. 'Wat wil je worden' en - andersom 'Wat heeft u al veel meegemaakt...!'  Weer een paar uren erbij. De laatste klus was wel de grappigste, vond ik zelf. Via Marktplaats had ik een leuke houten side-table gratis kunnen bemachtigen. Die zou zij gaan wit maken en daarna 'veilen'; de opbrengst zou naar een door haar zelf gekozen goed doel gaan.  Giechel-giechel ....  Op een middag kwam ze met haar kluskleding en heeft heel gezellig op de grond in de woonkamer op een tafelzeil zitten kwasten.

Limonade gedronken, koek gegeten, die altijd nieuwsgierige poes van ons af en toe vriendelijk maar beslist weggestuurd, nog een kopje zelfgemaakte champignonsoep van mijn eigen recept geproefd en lekker gekletst over wat je aan hergebruik etc. kan doen in een noodzakelijke bezuiningingperiode. Met een advertentie voor in de dorpssuper ging ze aan het eind van middag de deur uit. Uiteindelijk heeft de side table € 35,- opgebracht, voor de stichting Petra, een organisatie die hulp biedt aan mensen met psychiatrische problemen, haar zus loopt daar stage....  
Dus zeg nou zelf... was dat iets leuks, of niet! Als klap op de vuurpijl kreeg ik nog een doosje heerlijke 'Merci' voor de moeite; nou nou... smikkel smikkel... Uhm.. uiteindelijk weet ik dus al met al niet, wie er meer heeft genoten...  zij of ik....  giechel giechel..

Blogarchief