Zoeken in deze blog

dinsdag, juni 07, 2011

Uitgewaaid

Nou nou, jullie missen mijn verhaaltjes! Ik ga ervan blozen! Tja, we zijn er even uit geweest. Maar goed, hier ben ik weer:

Het was misschien al een beetje duidelijk voor jullie, maar bij mij gaan dingen wel eens ( meestal dus) met VLAGEN. Soms heb ik een schildervlaag, dan een brei-of-haak vlaag, dan weer een klei vlaag, een schrijf vlaag, een klieder klodder maar raak met verf vlaag, een natuurlijke materialen zoeken en verwerken vlaag, een recycle vlaag, soms een niks bijzonders doen vlaag, (hoewel die laatste niet zo vaak voorkomt) maar vooruit; ik zal jullie opbiechten waar ik heb uitgehangen: We zijn op Urk geweest; Lekker Uitgewaaid!!


Daar geen vlagen. Nou ja, wel flinke windvlagen, maar dat is weer een ander verhaal, daar geef ik straks nog een samenvatting van. Op vakantie ben je even helemaal los van je vlagen ritme, dan ben je er uit; en hoe!! Waarom URK? Dat is snel verteld: Na het blauwtje dat we 2 jaar geleden liepen (toen we onwetend op Biddag op Urk aanlandden, en daar een uitgestorven dorp aantroffen) en helemaal na de documentaire "Tussen storm en stilte", over het Mannenkoor Hallelujah" en Urk, had ik mezelf (en dus automatisch mijn man) beloofd: URK, daar gaan we nog es echt aan proeven! Nou, dat is dus gebeurd! Het is een rijke, onvergetelijke vakantie geworden. Maar heel anders dan we ons hadden voorgesteld! 

Je moet eigenlijk eerst weten dat ik op Hyves 2 mensen heb leren kennen waarmee ik met flinke regelmaat heen en weer schrijf over dingen die ons geloof in God aangaan. We 'verstaan' elkaar ontzettend goed en dan ontstaan er banden die heel veel waard zijn, ook al heb je elkaar dan nog nooit ontmoet, je bent toch hartsvrienden. En dan gebeuren er ook wel wonderlijke dingen, waarvan we vast geloven dat God ze zo heeft bestuurd.
We hadden met zowel onze vriend als onze vriendin afgesproken elkaar een keer 'live' te ontmoeten in onze vakantie. Met hem was de afspraak dat we elkaar woensdags zouden treffen en haar zouden we bellen, als we kwamen aanwippen. Wat gebeurt??

Op vrijdagavond lopen we na een lekker etentje ( nog ter gelegenheid van ons 32 jarig huwelijk) langs de haven, maken wat fotootjes en genieten van het idee: Hehe, dit wilden we dan al zo lang, en kijk ons nou, daar lopen we dan.... Zit er een man op een bankje, langs het water, tja, die zitten er zoveel op Urk. Ik kijk es wat aandachtiger, maar hij draait net zijn hoofd om als ik zijn kant op kijk. Ik zeg tegen m'n baasje: "Joh, dat lijkt hem wel." Je weet hoe dat gaat, je hebt elkaar alleen op een min of meer vage foto gezien, dat is toch altijd anders dan in het echt. "Ja hoor", gromt mijn baasje goedig. "Jij ziet opeens in elke Urker man degene die je zien wil". Ik trek een grimas. We lopen verder, we zijn een paar stappen van het bankje-met-man verwijderd, als de man plots omdraait,  ons lachend aankijkt en met een blik van herkenning zijn vinger naar ons uitsteekt. "HA! Hij is het echt!" roep ik, en we schudden elkaar blij de hand en kunnen elkaar eindelijk eens echt in de ogen ( spiegel der ziel) kijken. Mooi, mooi! Hoe bestaat het! Hij had ons vanaf de overkant al lang zien aankomen. "Ik voelde dat jullie het waren", verklaart hij simpel. We zijn blij met elkaar, raken in gesprek, en opeens...  je zal het geloven of niet, maar.... binnen vijf minuten is daar opeens ook ZIJ! Helemaal niet gecoordineerd, op het alleronverwachtse komt ze zomaar uit het niets opdagen.  Volledig overrompeld door deze ontmoeting we sluiten we elkaar in de armen..  Ze was 'toevallig' naar een receptie geweest van een vriend, en had haar auto 'toevallig' geparkeerd vlak bij 'ons' bankje. Die ontmoeting was het begin van de mooiste vakantie van ons leven.  Als ik dat allemaal in deze Blog moet schrijven, wordt hij veel te lang. Dus dat doe ik niet. Ik hoop dit stukje nog te vervolgen, wie het lezen wil die leze het en wie denkt dat ie er geen boodschap aan heeft, tja, die moet het dan maar overslaan. Maar dan mis je wel wat, ik waarschuw je vast.

Tja, nu heette dit stukje eigenlijk "Uitgewaaid", en nu wil iedereen natuurlijk weten waarom die titel... nou, dat heeft simpelweg te maken met... nee, niet met mijn vlagen, maar met de windvlagen van een dikke bries zoals ze dat op Urk noemen, windkracht 7, die we konden ervaren tijdens wandeling op een stormachtige avond op Urk, later die week.



Als je dan langs de dijk loopt en je de krachten van de elementen ervaart, hoe klein word je dan.  Hier dus ter afsluiting van dit Blogje het gedicht dat, bij thuiskomst, uit mijn brein vol heimwee, opspoot:


De wind giert over 't eiland, alles kreunt

De bomen krommen, het gebinte steunt

De wind beukt op de huizen, klappert, wuift;

Het water schuimt, over zijn vlak; het zand verstuift

En ik, ik zwoeg; een schip gelijk,

-Mijn jas als bolle zeilen- langs de hoge dijk

Heer! Onze Heer! Grootmachtig Opperwezen,

Zo welt een melodie op in mijn hoofd en hart

Ik neurie in de wind, maar onvolprezen

Verwaait mijn lied; ik  glimlach, om die flard

O, heerlijk Urker land, met je onstuimig ongerief!

Ik heb u lief!

Lieve groetjes van mij!

2 opmerkingen:

  1. Wat mooi zeg! Geweldig. Ben blij dat jullie lekker genoten hebben.Kun je er weer even tegen.
    Groet,
    Wilma

    BeantwoordenVerwijderen

Blogarchief