Zoeken in deze blog

woensdag, oktober 27, 2010

lappendekenperikelen

Er was eens een mevrouw. Ze was graag bezig. Iets creëren was eigenlijk net zo vanzelfsprekend voor haar als... nou ja, zeg maar ademhalen. Van restanten maakte ze graag nog leuke en nuttige dingen. Daarmee bespaarde ze niet alleen geld, maar ze zorgde er zo ook voor dat ze een piepklein steentje bijdroeg aan het verminderen van de afvalberg in haar land. Nu was het zo dat ze voor alle vijf de kinderen een vrolijke lappendeken had gemaakt, voor op de bedden. Het was altijd een leuk gezicht geweest, die lappendekens van restjes stof, op de kinderkamers. Maar de kinderen werden groter, en gingen de deur uit, en niet alle kinderen waren besmet met de recycle tic van hun moeder en dus bleven er in het lege nest een aantal lappendekens achter. Na ze nog een paar jaar gekoesterd te hebben, bood de mevrouw de dekens uiteindelijk te koop aan in een landelijk blad voor buitenleven. Ze had al snel reacties op haar kleine advertentie met fotootje, nog vóór ze het blad zelf in huis had waren de dekens verkocht. Ze had er dan ook niet veel voor gevraagd; het waren tenslotte gebruikte dekens. Maar kennelijk waren er heel veel ogen op het vrolijke plaatje gevallen, want de telefoon rinkelde nog een keer voor de dekens. En nog eens; en nog eens, en... Dagen-, ja wekenlang werd er gevraagd naar de vrolijke lappendekens die ze te koop had aangeboden. De mevrouw begon er plezier in te krijgen. Ze telde het aantal malen dat ze de telefoon had beantwoord; Als ze wilde kon ze er uiteindelijk wel meer dan 100 maken. Maar dat deed ze natuurlijk niet; ze maakte er in totaal dertig, voor mensen of projecten die haar aanspraken. Niet alle aanvragen werden gehonoreerd, maar afgesproken werd dat ze zou proberen er een paar op voorraad te maken, de dames konden desgewenst het blad in de gaten houden, dan zou ze de dekens wel opnieuw aanbieden. Een mevrouw had toestemming gekregen om na een aantal maanden nog eens terug te bellen. Dat gebeurde, toen alle lappendekens al klaar waren en er dus weer tijd was voor een nabestelling. De mevrouw ergens in het land had wel haar wensen wat kleuren betrof, en daar werd dus netjes gehoor aan gegeven. Nu was het zo dat het nogal aparte kleuren moesten worden, en daar had de lapjes mevrouw wel stofjes voor in haar lappendozen, het was dan niet allemaal van dat leuke katoen, maar de deken zou een mooie, deftige uitstraling krijgen, het kwam dik in orde. Toen een paar weken later de dekens klaar waren, en de lapjesmevrouw contact zocht met haar klant, was deze erg enthousiast. Wat lief en ontzettend aardig dat u dat allemaal voor mij hebt gedaan, riep ze vanuit haar appartementje midden in de stad. Ze zou er met openbaar vervoer/ vouwfietsje om komen. Wel een hele onderneming, leek de mevrouw van de lapjes. Op haar advies zouden de dekens na betaling dan toch maar in een flinke doos verzonden worden. De lapjesmevrouw gaf nog een tip om de dekens na ontvangst niet meteen met een heet strijkijzer te gaan behandelen, omdat het niet allemaal katoen was. De mevrouw in het appartementje was even stil. O dus er zit kunst in? vroeg ze, duidelijk teleurgesteld. De lapjesmevrouw bekende dat het inderdaad een lappendeken was van mengstoffen en katoen door elkaar, het was tenslotte restantenwerk. Tja, dat was nou ook wat.. dat had de mevrouw niet gedacht. Een deken met kunst daar ging ze onder zweten.... ... de bestelling werd afgeblazen. Toen was de mevrouw van de lapjes terug bij af.

Ze had twee lappen dekens die ze niet meer gebruikte. Maar daar kreeg ze een idee... ze kon ze misschien te koop aanbieden in een landelijk blad voor buitenleven.... Ze had al snel reacties op haar kleine advertentie met fotootje; nog vóór ze het blad zelf in huis had.....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Blogarchief