Nadat alle lieve beestjes eindeloos zijn verwend is het mijn beurt. En verwend ben ik. Tja, ik ben dan 53 geworden, maar als ik jarig ben voel ik me ook echt JARIG! Dat moet het kind zijn dat nog ergens in mij zit verscholen. En zeker op die 5e oktober schaam ik me daar niet voor. Onder de koffie 's morgens kwam er een bestelauto/caddie door ons straatje rijden. Roept mijn man: Ja, die komt wat voor jou brengen. Ik naar de deur, niks geen auto te zien, hij is ook niet meer teruggekomen. O, zegt hij, daar snap ik dan niks van. Kan et zeker weer es niet vinden. ( Wij wonen namelijk in een straatje dat officieel geen straatnaambordje had, dat staat er op ons verzoek pas een jaar nadat al heel veel, bestellers/ bezorgers grauw van ergernis eindelijk onze voordeur hadden gevonden). Maar inmiddels wist ik dat er 'iets' zat aan te komen. En zoiets vind ik nog steeds spannend. Mijn man achterlatend met toch wel een blosje op zijn wangen omdat hij 'iets' had verraden, haalde ik het tweede bakje in de keuken en dacht na: wat zou hij voor me in petto hebben! Hij weet dat ik best graag een lap topje zou hebben voor mezelf, maar dat zou hij toch niet laten bezorgen. Trouwens dat zou ook een veel te groot cadeau zijn, en bovendien, wat liep ik nou te fantaseren terwijl we eigenlijk hadden afgesproken niets aan elkaar te geven dit jaar vanwege andere grote aankopen. ( Dan houden we dat maar voor onze verjaardagen, spreken we deze zomer af.) Nee, ik zou maar gewoon afwachten. Of: Nee, daar ging me een lichtje op. Misschien het voederhuis (lees Vogelhuis) op een onderstel van berkenstammetjes dat ik ook nog graag wou aanschaffen. Zo mooi, een gezellige kwetterplek in de tuin deze winter. 
Maar het was morgen geweest en het werd middag en wie en wat er kwam- geen caddie. Niet dat ik dan nerveus word; maar bij elke auto die passeert kijkt manlief quasi onverschillig door het raam, worden er blikken van verstandhouding gewisseld en ook wordt er nog snel achter een terloops dichtgetrokken deur gesmoesd door deze en gene, waarop iemand zomaar vergeten is iets uit de auto te halen en dan achter de schutting gaat staan bellen. Natuurlijk zie ik dat allemaal niet en moet ik ook helemaal niet lachen. Aan het eind van de middag toch maar begonnen aan die giga-pan met macaroni, omdat de kinderen van 'de overkant 'met aanhang wilden blijven eten, - dan is het tenminste de moeite om helemaal naar Zeeland te komen- en alvast kaas en worsthapjes klaargemaakt zodat die 's avonds zo op tafel zouden kunnen. Ook kopjes glazen gebakschotels etc. zet ik van te voren klaar, want 's avonds zit iedereen altijd net voor die kast waar de bowl- bier- en wijnglazen in staan. Dit dus om onnodig geschuif en gezucht en de vraag je wist toch dat je visite kreeg..
te voorkomen. Intussen kwam- zomaar uit het niet- iemand door de openstaande achterdeur, met een prachtig roze gemengd boeket. Ik heb hem stilletjes in een doorzichtig glazen vaas gezet en toen de kamer ingeslopen. Op mijn "Dankjewel!!!!!" keerde manlief verbaasd om: "Hoe kom je daar opeens aan, wie heeft dat nou gebracht?" Tja, de verrasser verrast... De meeste visite komt bij ons 's avonds. Aangezien onze kamer is niet zo immens groot is dat de hele familie erin kan wil het nog wel eens wat vertraging opleveren bij de verdeling van de zetels, maar als dan toch iedereen een plekje heeft ben ik opgelucht. Zelf zit je toch niet zoveel op deze dag. Ik haal uit het hele huis stoelen tevoorschijn, en als ze op zijn, ja, dan zijn ze op. Dan komt het wel eens goed uit dat deze of gene op 5 oktober is verhinderd; die komen dan later nog wel een keer. Zodoende paste ook nu net alles er in, zeker toen in allerijl nog een paar klapstoeltjes tevoorschijn kwamen uit de schuur. Ik maak niet zo ontzettend veel drukte van traktaties etc. Nog een restantje van vroeger, toen we elk dubbeltje drie of vier keer moesten omkeren voor het uitgegeven werd. Een kant en klare vlaaibodem , vlaaivulling, en een lekkere dot slagroom doet het nog steeds goed.
En omdat de meeste mensen bedanken voor een versnapering bij het tweede bakje ben ik ermee gestopt om die nodeloze reis tussen de gasten door te maken... Verder gaat er bij mij geen aanstreep-briefje langs waarop men zijn bestelling kan aankruisen, ik schenk gewoon een aantal glazen en glaasjes vol met wat ik heb en daar kiest men uit. Gaat altijd goed!! Wat chips, pindapepsils, blokjes kaas plakjes worst, en een bakje salade en toastjes maakt het weer compleet. Iedereen kan graaien naar believen en er is altijd over... teken dat er voldoende was..
Om dit verhaal af te sluiten: het was weer een mooie dag; half elf was iedereen weg en stond de afwas in de machine ( jaja, ik ben een verwende vouw, maar hij zat er in hoor, toen we dit huis kochten) en konden we nagenieten van alle gezelligheid: het was dan toch weer gelukt! En... het felbegeerde voederhuis stond al op zijn plekje in de tuin, op naar de winter!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten